M'n rug op ;)

Maandenlang keek ik hier naar uit: het moment dat onze zoon zelfstandig kon zitten. Want: Dan mocht ik beginnen met rugdragen! Wat leek me dat gaaf. Urenlang had ik al filmpjes en foto's bekeken van kindjes die nieuwsgierig rondkeken of lief in slaap vielen wanneer ze achterop werden geknoopt. Fancy finishes met ingewikkeld uitziende knoopslagen waarbij de doekstaarten sierlijk rond wapperden. Op de filmpjes zag het er zó makkelijk uit. Met een zwiepzwaai werden de baby's op de rug van hun moeder of vader geslingerd. Dat kon ik ook! Tot ik het daadwerkelijk voor de eerste keer probeerde met een echte (opeens wel heel erg kwetsbare) baby. Voor de zekerheid was ik op mijn knieën op het bed gaan zitten en heel voorzichtig wurmde ik mijn huilende en wriemelende baby die heel er toe was aan een dutje naar achteren. Oeff, dat was een stuk lastiger dan ik dacht! Uiteindelijk toch maar voorop geknoopt en gelukkig sliep hij daar snel in... rust! Hier moest ik toch wel even van bijkomen. Een stuk of 20 pogingen met beer en een consult rugdragen later kwam er vooruitgang in mijn techniek. En na een poosje draaide ik hem vol vertrouwen op mijn rug. Met een mooie zwiepzwaai nog wel! En toen mini eenmaal gewend was aan de slingerkunsten werd dit het leukste deel van het knopen op mijn rug. Al schaterend kwam hij tot rust en ik? Ik kon genieten van mijn nieuwsgierig rond kijkende kind en van de fijnste dutjes en de liefste knuffels.